گاهی اوقات خیلی دلم میخواست مثل آسمون باشم.مثالش همین امروز.

 وقتی آسمون دلش گرفته و ابری میشه بدون اینکه استواری و شکوه و عظمتش رو از دست بده با رعد و برق هاش فریاد میزنه و فریادش رو به گوش همه میرسونه،میباره...هر قدر که دلش بخواد میباره و با اشکهاش تن و سر و صورت همه رو خیس میکنه، و به این شکل سبک میشه چون نمیذاره چیزی تو دلش بمونه...وبعد صاف و آرام و روشن میشه.

 بخاطر همینه که آسمون انقدر قشنگ و شفافه! و بخاطر همینه که معروفه به آبی آرام بلند!

 اینجا بود که گفتم خوش بحال آسمون.

 آخه خیلی از ما آدما نمیتونیم مثل آسمون باشیم،وقتی دلمون میگیره تو دلمون فریاد میزنیم و صدامون به کسی نمیرسه. وقتی بغضمون میترکه و اشکامون سرازیر میشن سریع از روی گونه هامون پاکشون میکنیم تا کسی اونها رو نبینه. و بخاطر همین سبک نمیشیم.

اگر آسمون بعد از رعد و برق و بارش آروم میشه علتش اینه که سبک شده ولی ما ولی آروم بودن ما علتش... .

شما چی فکر نمیکنید که خوش بحال آسمون شده؟